ദീപേഷ് ചക്കരക്കല്‍

കുറെ തൂവലുകള്‍

ഒന്ന്

സ്നേഹത്തിന്റെ മഹാമൂര്‍ച്ചകൊണ്ട്
നീയെന്റെ ഹൃദയം കീറി മുറിച്ചു
വേദനയുടെ ആകാശത്ത്
ഞാന്‍
വിഷനീലിമപൂണ്ട്
വരണ്ടു കിടന്നു.
പൊള്ളുന്ന മഴത്തുള്ളികളായി
ഭൂമിയിലേക്ക് പെയ്തിറങ്ങി
തകര്‍ന്ന തോണിയോടൊപ്പം തുഴഞ്ഞ്
നടുക്കടലില്‍ അനാഥമായി.
അവശിഷ്ടങ്ങള്‍ക്കിടെയില്‍
മറ്റൊരവശിഷ്ടമായി
നമ്മളെപ്പോഴോ
മറവിലേക്ക് മണ്‍മറഞ്ഞു.

രണ്ട്.

അടിത്തട്ടും ആകാശവും നഷ്ടപ്പെട്ടു.
വാക്കും മിഴികളും നഷ്ടപ്പെട്ടു.
സ്വപ്നവും ശരീരവും നഷ്ടപ്പെട്ടു.
ഉപ്പുകാറ്റ് നുണഞ്ഞു നുണഞ്ഞു
തീരവും പച്ചപ്പും നഷ്ടപ്പെട്ടു.

വാതിലും ജനാലകളും ഇല്ലാത്ത
ഒരിരുണ്ട മുറിയുടെ ഗര്‍ഭപാത്രങ്ങളില്‍
ജന്മാന്തരങ്ങളുടെ കഥയറിയാതെ
നമ്മള്‍ നിസ്സഹായനായി.

കുനിഞ്ഞ് ചുരുണ്ട് കിടക്കുമ്പോള്‍
ഓര്‍മയിലാകെ തൂവലികള്‍ പെയ്യുന്നു.
നിറമില്ലാതെ
കനമില്ലാതെ
കുറേ തൂവലുകള്‍